Planowanie opieki zdrowotnej w przypadku wydarzeń na dużą skalę

Chociaż do organizacji Letnich Igrzysk Olimpijskich w 2032 r. w Brisbane minie ponad dziesięć lat, planowanie już trwa. Zgodnie ze zmieniającym się podejściem do minimalizacji odpadów i zwiększania efektywności istniejących zasobów oferta w Brisbane kładła silny nacisk na zrównoważony rozwój, a organizatorzy stwierdzili, że ponad 80% infrastruktury potrzebnej do organizacji meczów już istnieje lub jest w trakcie rozbudowy lub ulepszony.

Chociaż zostaną wzniesione pewne nowe obiekty, powstałe w ten sposób obiekty będą nadal wykorzystywane przez lokalną ludność po zakończeniu igrzysk, a wokół miasta zostaną również zbudowane tymczasowe obiekty, które można łatwo usunąć, gdy nie będą już potrzebne. Szczególnym wyzwaniem dla organizatorów Brisbane 2032, zwłaszcza w odniesieniu do dostępu do opieki zdrowotnej i medycznej, jest to, że miejsca wydarzeń będą rozproszone po całym regionie i obejmą obszary wiejskie z ograniczoną istniejącą infrastrukturą. Opieka zdrowotna podczas igrzysk olimpijskich Planowanie służby zdrowia na tak niezwykłe wydarzenie musi rozpocząć się wiele lat przed ceremonią otwarcia. Oprócz przygotowania się na wszelkie potencjalne kontuzje lub choroby, na jakie może cierpieć sportowiec, organizatorzy muszą także zaplanować działania na wypadek chorób i kontuzji wśród widzów, a infrastruktura musi także pomieścić trenerów, działaczy, delegatów krajowych, zespoły wspierające, media, pracowników i wolontariusze.

Kraj gospodarz jest zwykle odpowiedzialny za świadczenie usług wszystkim mieszkańcom Wioski Sportowców, zwykle poprzez utworzenie „polikliniki”, ale każda organizacja krajowa decyduje, czy zapewni swoim sportowcom własną opiekę medyczną i w jakim stopniu będą polegać na usługach kraju przyjmującego.

Zwykle w interesie gospodarza leży zapewnienie sportowcom na miejscu szerokiego zaplecza, aby zapewnić normalne funkcjonowanie lokalnym mieszkańcom, którzy muszą korzystać z istniejących obiektów opieki zdrowotnej. Dlatego potrzeby medyczne sportowców zaspokajane są głównie w obiektach na miejscu i rzadko kończą się przeniesieniem do szpitali zewnętrznych, chociaż zdarzają się przypadki, gdy opieka medyczna dla zespołu nie jest wystarczająca i pacjenci muszą zostać przeniesieni do lokalnego szpitala.

Tworzenie poliklinik to tylko jeden z aspektów wyzwania dla służby zdrowia. W różnych obiektach olimpijskich, w tym w obiektach treningowych i wszystkich stowarzyszonych hotelach, należy zapewnić odpowiednią opiekę medyczną – przynajmniej pierwszą pomoc. Może zaistnieć potrzeba zwiększenia pojemności istniejących placówek opieki zdrowotnej w pobliżu obiektów lub poszerzenia ich zasięgu, aby obsłużyć populację odwiedzających.

Znaczenie wczesnego planowania i skutecznej komunikacji pomiędzy interesariuszami, w szczególności lokalnymi organizacjami służby zdrowia i organizatorami wydarzeń, jest dobrze udokumentowane . Organizatorzy wydarzeń będą musieli współpracować z lokalnymi szpitalami, klinikami oraz karetkami i służbami ratunkowymi, aby ułatwić transfery, skierowania i inne niezbędne usługi.

Potrzebne są także plany na wypadek poważnej sytuacji awaryjnej lub wypadku masowego. Przy tak dużej liczbie osób przybywających w tym samym czasie na skoncentrowany obszar, konieczne jest modelowanie szczytowego wykorzystania dowolnej placówki medycznej na tym obszarze, w tym polikliniki, aby zapewnić, że istniejące placówki poradzą sobie z potencjalnym wzrostem frekwencji w przypadku poważnego wybuch. Wielkość wysiłku w służbie zdrowia Chociaż można się wiele nauczyć z poprzednich wydarzeń olimpijskich, każde igrzyska są wyjątkowym wydarzeniem, charakteryzującym się własnym zestawem wyzwań i możliwości. Igrzyska olimpijskie różnią się także od innych rodzajów zgromadzeń masowych, są ograniczone; odbywają się przez długi czas (w przeciwieństwie do koncertów i innych wydarzeń sportowych), angażują głównie młodych i zdrowych widzów i zazwyczaj są zlokalizowane w wielu, często bardzo rozproszonych miejscach.

Według Światowej Organizacji Zdrowia (WHO) i Agencji Ochrony Zdrowia (HPA) kluczowym aspektem planowania jest skupienie się na ulepszaniu i ulepszaniu istniejących systemów, aby zapewnić ich możliwość rozbudowy w celu zaspokojenia dodatkowego zapotrzebowania, zamiast traktować igrzyska jako osobne wydarzenie. Aby zrobić to skutecznie, niezwykle ważne jest ustalenie i przekazywanie informacji na temat podstawowych zdarzeń w przypadku niektórych incydentów, np. średniej liczby przypadków w danej porze roku.

W zrozumieniu skali może pomóc spojrzenie na poprzednie igrzyska olimpijskie. The Igrzyska Olimpijskie Londyn 2012 w zawodach wzięło udział ponad 10 000 sportowców z 204 różnych krajów, około 20 000 akredytowanych przedstawicieli mediów i około 200 000 pracowników, w tym płatnych pracowników, wolontariuszy i wykonawców. Jeśli chodzi o widzów, do sprzedaży trafiło około 8 milionów biletów. Poliklinika w wiosce sportowca zarejestrowała właśnie ponad 3200 spotkań , w tym konsultacje lekarskie, badania radiologiczne/patologiczne i wydawane recepty.

The Rio 2016 Komitet Organizacyjny sprzedał 6,2 mln biletów, a podczas Igrzysk Rio de Janeiro odwiedziło ogółem 1,17 mln turystów. Odnotowano jej centralną poliklinikę około 7 000 spotkań z pacjentami w tym okresie wykonano ponad 1500 procedur diagnostycznych, takich jak tomografia rezonansu magnetycznego, badania ultrasonograficzne i prześwietlenia rentgenowskie. Ocena ostatnich igrzysk w Tokio nie została jeszcze opublikowana.

Brisbane zwykle nie przyjmuje tak wielu gości jak Londyn czy Tokio. Igrzyska w Pjongczang, Korea I Vancouver w Kanadzie były rozproszone w wielu lokalizacjach i w obu przypadkach w kluczowych lokalizacjach utworzono dwie polikliniki, a nie jedną. Wykorzystano tu elastyczną infrastrukturę – Igrzyska w Vancouver wykorzystały dwie 54-metrowe przyczepy, w których znajdowały się sale operacyjne, łóżka urazowe i zapasy krwi. Kluczowe wyzwania Istnieje potrzeba jednoczesnego zapewnienia lokalnej ludności normalnego funkcjonowania, zwiększonej liczby gości oraz oficjalnych ścieżek opieki zdrowotnej dla sportowców i ich zespołów wsparcia. Jednocześnie masowe zgromadzenia mogą powodować ryzyko zarówno dla zdrowia, jak i bezpieczeństwa.

Biorąc pod uwagę liczbę osób tłoczących się w miastach lub regionach podczas igrzysk olimpijskich, nieuniknione jest, że organizatorzy i zespoły medyczne niepokoją się różnymi chorobami zakaźnymi. Osoby z obszarów o wysokim wskaźniku zachorowalności na niektóre choroby zakaźne mogą również mieszać się z ludnością z krajów, w których choroby te występują rzadziej, co stwarza dalsze zagrożenie dla zdrowia. Konieczne może być oddzielenie lub izolacja osób z chorobami zakaźnymi.

Poważne incydenty na poprzednich Igrzyskach były rzadkie, a wskaźniki chorób i kontuzji stosunkowo niskie, ale szczytowe wskaźniki wykorzystania mogą być wysokie podczas niektórych zawodów, zarówno dla sportowców, jak i widzów. Co więcej, modelowanie pokazuje, że potencjalne zapotrzebowanie na opiekę zdrowotną może być ogromne w przypadku klęski żywiołowej lub poważnej epidemii. W rezultacie trudno jest osiągnąć optymalny poziom pojemności, a łatwo jest zostać z ogromną ilością niewykorzystanej pojemności – lub, co gorsza, niewystarczającą!

Komunikacja między organizatorami wydarzeń a lokalnymi organizacjami zajmującymi się opieką zdrowotną stanowiła wyzwanie na poprzednich Igrzyskach Olimpijskich – pomimo wszelkich barier językowych. Aby uniknąć powielania wysiłków i potencjalnych problemów wynikających z luki, konieczna jest współpraca i angażowanie lokalnych organizacji opieki zdrowotnej w planowanie i testowanie scenariuszy.

Ważnym aspektem dla miast-gospodarzy ostatnich i przyszłych igrzysk olimpijskich jest unikanie marnowania zasobów i osiągnięcie stosunku jakości do ceny – a także trwałych korzyści dla kraju gospodarza w dłuższej perspektywie. Celem jest uniknięcie wydawania dużych sum pieniędzy na infrastrukturę lub budynki, które zostaną wyrzucone lub pozostaną niewykorzystane po zakończeniu wydarzenia.

Zwykle wymagana jest także pewna mobilność. Zapotrzebowanie nie jest równomiernie rozłożone w całym mieście-gospodarzu, pewne wydarzenia w określonej lokalizacji i w określonym czasie spowodują większe zapotrzebowanie na opiekę zdrowotną lub ryzyko, a zespoły medyczne lub placówki opieki zdrowotnej mogą być zmuszone do przemieszczania się między różnymi lokalizacjami w sieci. Dodatkowe wyzwania obejmują zapewnienie skutecznych systemów tworzenia i udostępniania dokumentacji medycznej, skierowań, recept i płatności za usługi medyczne. Poliklinika Standardową praktyką stało się tworzenie jednej lub więcej poliklinik dla sportowców i ich zespołów wsparcia. Polikliniki oferują podstawową opiekę zdrowotną oraz szereg usług obejmujących medycynę sportową, fizjoterapię, optometrię, okulistykę, opiekę stomatologiczną, obrazowanie medyczne i podologię. Dodatkowa specjalistyczna wiedza dostępna na wezwanie może obejmować ortopedię, kardiologię, położnictwo i ginekologię, dermatologię, chirurgię, neurologię i gastroenterologię.

Często dostępna jest także apteka, laboratorium i gabinet radiologii ze skanerami RTG, USG, MRI, a czasami CT. Celem Polikliniki jest szybkie postawienie trafnej diagnozy, aby umożliwić kompetentne leczenie sportowców, aby mogli jak najszybciej i najbezpieczniej wrócić do rywalizacji.

Ponieważ usługi w poliklinice są świadczone delegacjom narodowym bezpłatnie, a to daje szansę osobom o uboższej służbie zdrowia na dostęp do opieki stomatologicznej, w szczególności usług okulistycznych i tomografii komputerowej. Polikliniki wykorzystywane są również w celach profilaktycznych, takich jak masaże sportowe.

Choroby układu oddechowego i żołądkowo-jelitowego stanowią większość zgłaszanych chorób, ale jeśli chodzi o ogólną liczbę pacjentów, większość dotyczy układu mięśniowo-szkieletowego. W Londynie w 2012 r. stanowiły one 52% wizyt w poliklinikach (należy zauważyć, że kategoria ta obejmowała masaż sportowy), następnie zabiegi stomatologiczne stanowiły około 30% (ale obejmowały dopasowanie ochraniaczy szczęki) i usługi okulistyczne – 8%.

Doping niestety dotyka każdych igrzysk olimpijskich, dlatego należy przeprowadzać regularne badania i analizy sportowców. Wszystkie krajowe organizacje sportowe muszą przestrzegać kodeksu Światowej Agencji Antydopingowej (WADA) podczas udziału w sankcjonowanych wydarzeniach sportowych.

Dla porównania, w Poliklinice Rio 2016 pracowało 180 lekarzy, którzy zajmowali powierzchnię 3500 metrów kwadratowych i 160 pokoi. Poprzedni rekord 650 konsultacji pacjentów jednego dnia podczas Igrzysk Olimpijskich w Londynie w 2012 r. został pobity przez Poliklinikę Rio 2016, która w ciągu jednego dnia przyjęła 900 pacjentów.

Usługi mogą być różne – na przykład poliklinika w Tokio nie oferowała tomografii komputerowej w poliklinice, ale zdecydowała się na przenoszenie pacjentów do specjalnego szpitala olimpijskiego. Podczas Igrzysk w Vancouver w 2010 r. utworzono dwie duże kliniki, jedną w Vancouver i drugą w Whistler, każda o powierzchni 10 000 stóp kwadratowych, w której przeprowadzono około 9 000 spotkań.

W przypadku bardziej rozproszonych obiektów organizatorzy igrzysk w większym stopniu polegają na lokalnej infrastrukturze opieki zdrowotnej, ale w zamian zmniejsza się dodatkowe obciążenie w każdej lokalizacji, zmniejszając ryzyko przepełnienia lokalnych usług. Tymczasowe placówki opieki zdrowotnej, takie jak przychodnie modułowe lub mobilne sale operacyjne, są również szczególnie przydatne, gdy placówki są rozproszone na większym obszarze. Ponadto niektóre wydarzenia sportowe niosą ze sobą większe ryzyko kontuzji niż inne, a dzięki wykorzystaniu mobilnych lub modułowych przychodni w kluczowych lokalizacjach, opiekę medyczną można zapewnić tam, gdzie jest ona najbardziej potrzebna w danym dniu. Opieka zdrowotna gości Chociaż biletowani widzowie biorą udział w Igrzyskach, oczekuje się, że będą oni leczeni w ramach zwykłego systemu opieki zdrowotnej. Stacje medyczne otwarte dla widzów z reguły oferują jedynie pierwszą pomoc; każda choroba lub uraz wymagający leczenia będzie leczony lokalnie w ośrodku zdrowia lub szpitalu publicznym.

Jeśli chodzi o planowanie wydajności, chodzi przede wszystkim o oczekiwany szczyt frekwencji. Ponieważ niektóre sporty wiążą się z większym ryzykiem kontuzji i większym ryzykiem rozprzestrzeniania się chorób zakaźnych, szacowany szczyt może czasami być bardzo wysoki. Dane z poprzednich Zimowych Igrzysk wykazały, że codziennymi spotkaniami w poliklinice można zarządzać, nie planując kilku wydarzeń wysokiego ryzyka tego samego dnia. To samo dotyczy widzów – na niektórych zawodach gromadzi się większa publiczność niż na innych.

W Londynie w 2012 r. planowanie usług zdrowotnych opierało się na założeniach, że popyt będzie podobny do łagodnej zimy (tradycyjnie okresu wysokiego ciśnienia) i oczekiwanego wzrostu liczby pacjentów na oddziałach ratunkowych związanych z nadużywaniem alkoholu lub substancji psychoaktywnych. Jednakże dowody z poprzednich Igrzysk pokazują, że frekwencja związana z alkoholem i narkotykami jest niższa niż w przypadku innych wydarzeń o podobnej wielkości.

Igrzyska olimpijskie nieuchronnie prowadzą do dużego wzrostu liczby osób odwiedzających skoncentrowany obszar, co wywiera presję na istniejącą infrastrukturę opieki zdrowotnej. Elastyczne rozwiązania, takie jak mobilne lub modułowe oddziały lub kliniki dla drobnych urazów, mogą pomóc w odciążeniu lokalnych obiektów, w szczególności na obszarach wiejskich, gdzie istniejące obiekty nie są dostosowane do napływu gości na dany obszar. Wpływ na lokalną infrastrukturę opieki zdrowotnej Jaki wpływ będzie to miało na lokalne placówki opieki zdrowotnej i szpitale w związku z koniecznością zapewnienia lokalnych usług zdrowotnych w celu zaspokojenia potencjalnie zwiększonego zapotrzebowania na opiekę zdrowotną? To dobre pytanie. Ćwiczenia modelowania i oceny z różnych igrzysk olimpijskich mają ograniczone zastosowanie, ponieważ istnieje wiele zmiennych, a różne lokalizacje mają różne poziomy istniejącej wcześniej zdolności udarowej.

Duże miasto może mieć dużą pojemność, aby pomieścić gości przez cały rok, podczas gdy inne miejsca docelowe udostępniają dodatkową pojemność sezonowo – ale w przypadku niektórych lokalizacji wydarzeń może to nie być możliwe. W mieście takim jak Londyn goście igrzysk olimpijskich mogą zastąpić innych gości; osoby, które nie chcą lub nie mogą pojechać na igrzyska, mogą w tym okresie unikać przyjechania ze względu na zawyżone koszty oraz ograniczoną dostępność transportu i zakwaterowania oraz dłuższe kolejki do atrakcji.

Dowody pochodzące z Igrzysk Olimpijskich w Londynie w 2012 r. sugerują, że szpitale w północno-wschodnim Londynie odnotowały: zmniejszenie w średniej dziennej liczbie zgłoszeń służb ratunkowych podczas Igrzysk, podobnie jak oddziały ratunkowe w pobliżu obiektów olimpijskich poza Londynem. Liczba osób korzystających z przychodni w północno-wschodnim Londynie również spadła w lipcu 2012 r. w porównaniu z tym samym miesiącem w latach 2010 i 2011.

Nie oznacza to, że nie miało to wpływu na lokalną opiekę zdrowotną. Konieczność przygotowania się na każdą ewentualność doprowadziła do tendencji do przeszacowywania zapotrzebowania – zwłaszcza na opiekę w nagłych przypadkach – a ta potrzeba gotowości oznaczała, że zarówno personel, jak i infrastruktura musiały pozostawać w gotowości i mogą być potrzebne o godz. bardzo krótkie powiadomienie.

Niezależny przegląd działań w zakresie opieki zdrowotnej przeprowadzony w Londynie w 2012 r. wykazał, że chociaż NHS London starała się promować proporcjonalność w zakresie skali wymaganych rutynowych usług, trusty zwykle przeprowadzały własne obliczenia lub wykorzystywały górne granice przewidywań NHS jako punkt wyjścia, i nadmierne przygotowania. Chociaż podczas Igrzysk nie doszło do żadnych poważnych incydentów, zrozumiałe jest, że obawy dotyczące potencjalnej katastrofy przeważyły nad modelami opartymi na dowodach dotyczącymi prawdopodobnych poziomów popytu.

Stwierdzono również potrzebę elastyczności; Organizatorzy musieli być w stanie poradzić sobie z nieprzewidzianymi zmianami, zwłaszcza biorąc pod uwagę długie ramy czasowe planowania. Większe wykorzystanie elastycznej infrastruktury opieki zdrowotnej oznaczałoby dostępność wystarczającej przepustowości w razie potrzeby, w miejscu, w którym była potrzebna, bez wpływu na lokalne kliniki i szpitale. Jaka infrastruktura zdrowotna jest potrzebna? Organizując wydarzenie na dużą skalę, oprócz zaangażowania dodatkowego personelu medycznego i wolontariuszy, należy zwiększyć pojemność fizyczną, aby zapewnić odpowiednią ochronę zarówno sportowcom/wykonawcom, jak i gościom. Elastyczne rozwiązania w zakresie opieki zdrowotnej są idealne na tego typu wydarzenia; dzięki lokalizacjom rozmieszczonym w różnych obszarach świadczenie usług zdrowotnych można skoncentrować tam, gdzie są one najbardziej potrzebne. Obiekty mobilne można przenosić pomiędzy obszarami lub umieszczać w strategicznych miejscach pomiędzy kluczowymi lokalizacjami wydarzeń.

Konieczne będzie również zwiększenie wydajności laboratorium. Podczas Igrzysk laboratoria muszą zapewniać zarówno zwykłą diagnostykę zdrowia publicznego, jak i podstawową diagnostykę zdrowia publicznego, a także szybkie testy i raportowanie w celu identyfikacji potencjalnych ognisk chorób zakaźnych oraz rutynowe badania.

Modułowe, półstałe budynki opieki zdrowotnej można wykorzystać do stworzenia polikliniki lub innej większej placówki opieki zdrowotnej – a nie tylko jako rozwiązanie tymczasowe. Żywotność odpowiednio konserwowanych budynków modułowych może wynosić ponad 60 lat, dzięki czemu mogą pomóc w stworzeniu dziedzictwa, z którego lokalna ludność będzie mogła korzystać po igrzyskach olimpijskich. Obiekt wraz ze znajdującym się w nim sprzętem będzie można po zakończeniu Igrzysk zmienić przeznaczenie i przenieść w inne miejsce, tak aby odpowiadał potrzebom lokalnej służby zdrowia.

Punktem wyjścia dla planów świadczenia usług rutynowych i awaryjnych zarówno dla ludności lokalnej, jak i odwiedzającej, musi być wyjściowa przepustowość. Rozszerzanie i ulepszanie istniejących systemów i praktyk będzie bardziej zrównoważone niż budowanie wszystkiego od zera i przyniesie korzyści lokalnej ludności.

Niezbędne jest również wczesne planowanie, podobnie jak potrzeba uwzględnienia redundancji, odporności i elastyczności w planowaniu wydajności oraz przygotowania się na nieoczekiwane. Elastyczna infrastruktura opieki zdrowotnej może zapewnić dodatkową elastyczność i odporność, a gdy nie jest już potrzebna, można wykorzystać mobilną lub modułową placówkę w celu poprawy świadczenia usług zdrowotnych dla lokalnej ludności lub przenieść ją w inne miejsce, aby zapewnić dodatkową pojemność na następne wydarzenie.

Oszacowanie zapotrzebowania na opiekę zdrowotną może być jednym z największych wyzwań związanych z organizacją igrzysk olimpijskich lub innych wydarzeń na dużą skalę. Zrównoważenie potencjalnego ryzyka wybuchu epidemii lub sytuacji nadzwyczajnej za pomocą modelowania opartego na dowodach ma kluczowe znaczenie dla zapewnienia, że zdrowie ludzkie nie będzie miało niedopuszczalnych kosztów; niezależnie od tego, czy rywalizują, odwiedzają, czy po prostu mieszkają lokalnie.