Zagrożenie pandemiami

W czasie krótszym niż ten, który zajęło ci obejrzenie najnowszego filmu, nadrobienie zaległości w śnie i obejrzenie meczów piłki nożnej dzieci, pandemia grypy mogłaby rozprzestrzenić się na cały świat. Mogłaby zabić nawet 80 milionów ludzi. Niewątpliwie wywołałaby panikę. Bezpieczeństwo narodowe i gospodarka światowa ucierpiałyby.

W raporcie opublikowanym w 2019 r. przez Global Preparedness Monitoring Board, niezależną grupę 15 ekspertów zwołaną przez Bank Światowy I KTO po pierwszym kryzysie Eboli groźba pandemii rozprzestrzeniającej się na cały świat, potencjalnie zabijającej dziesiątki milionów ludzi, została opisana jako „prawdziwa”. A teraz stoimy w obliczu bardzo realnego zagrożenia epidemią koronawirusa.

W ciągu zaledwie dwóch tygodni odnotowano ponad 31 000 potwierdzonych przypadków i ponad 600 zgonów. Chociaż tylko dwa zgony miały miejsce poza Chinami kontynentalnymi - jeden w Hongkongu i jeden na Filipinach, staje się jasne, że zagrożenie ma charakter globalny. Wirus rozprzestrzenił się już na ponad dwa tuziny krajów, a Światowa Organizacja Zdrowia (WHO) ogłosiła wybuch epidemii globalnym zagrożeniem zdrowotnym - chociaż stwierdziła, że nie stanowi to jeszcze „pandemii”.

Global Preparedness Monitoring Board dokonał przeglądu systemów opieki zdrowotnej na całym świecie i stwierdził, że tylko 13 krajów ma zasoby, aby stawić czoła „nieuniknionej” pandemii. Najbardziej przygotowane kraje to Wielka Brytania, USA, Australia, Kanada, Francja i Holandia – jednak biorąc pod uwagę, jak szybko może się rozprzestrzeniać epidemia, eksperci ostrzegają, że nawet te kraje mogą mieć trudności z powstrzymaniem choroby.

Gotowość poszczególnych krajów jest teraz wystawiana na próbę. Tymczasem Chiny wciąż nadrabiają zaległości i najwyraźniej mają trudności z opanowaniem epidemii. Wdrożone środki, w tym zamknięcie miasta Wuhan i okolicznych prowincji, co dotyczy ponad 50 mln osób, okazały się skuteczne, a teraz wprowadzane są również bardziej restrykcyjne środki, w tym budowa oddzielnych szpitali, zakaz grupowych posiłków w niektórych obszarach, nakładanie ograniczeń na to, jak często ludzie mogą wychodzić na zewnątrz i wyłączanie wind w niektórych budynkach. Ale czy działania zostały podjęte wystarczająco wcześnie?

Global Preparedness Monitoring Board ostrzega, że choroby epidemiologiczne, takie jak Ebola, grypa i SARS, stają się coraz trudniejsze do opanowania. Przyczynami tego są narastające konflikty, niestabilne państwa i rosnąca migracja, a także kryzys klimatyczny, urbanizacja i brak warunków sanitarnych. Są to, jak twierdzi, „siedliska” szybko rozprzestrzeniających się, katastrofalnych ognisk chorób.

Wiadomość ta pojawiła się wkrótce po opublikowaniu raportu zatytułowanego Świat w niebezpieczeństwie , stwierdził, że obecne działania mające na celu przygotowanie się na wybuchy epidemii w następstwie kryzysów takich jak Ebola są „zupełnie niewystarczające” i nawiązał do szkód wyrządzonych przez pandemię grypy hiszpanki w 1918 r., dodając, że współczesne osiągnięcia w podróżach międzynarodowych mogą pomóc w szybszym rozprzestrzenianiu się choroby – sto lat temu pandemia grypy hiszpanki zainfekowała jedną trzecią populacji świata i zabiła 50 milionów ludzi.

To przerażające, gdy pomyśli się o poprzednich epidemiach – Czarna Śmierć, na przykład, pochłonęła do 200 milionów istnień ludzkich w czasach, gdy podróżowanie było w dużej mierze ograniczone do pełnego morza, a najszybszym środkiem transportu na lądzie był konny. W czasach, gdy możemy wskakiwać i wyskakiwać z samolotów, podróżować wzdłuż i wszerz kraju w ciągu niewielu godzin i gdy mieszkańcy miast spędzają godziny dziennie, policzek w policzek, dojeżdżając do pracy autobusami, tramwajami i metrem – nic dziwnego, że zarazki mogą rozprzestrzeniać się z zawrotną prędkością.

W naszym szybko zmieniającym się i połączonym świecie eksperci twierdzą, że musimy „naprawić dach, zanim spadnie deszcz”. Oznacza to przygotowanie i skuteczne planowanie tego, co zrobilibyśmy w obliczu wybuchu epidemii. Autorzy raportu mówią: „Nadszedł najwyższy czas na pilne i trwałe działania. Musi to obejmować zwiększone finansowanie na szczeblu społeczności, kraju i na arenie międzynarodowej, aby zapobiec rozprzestrzenianiu się epidemii. Wymaga to również od liderów podjęcia proaktywnych kroków w celu wzmocnienia mechanizmów koordynacji gotowości w rządach i społeczeństwie, aby szybko reagować na sytuacje awaryjne”.

Infrastruktura i placówki służby zdrowia z pewnością będą kluczowe w zarządzaniu wybuchem każdej pandemii. Mówiąc prościej, jeśli wybuchnie epidemia, będzie o wiele więcej osób potrzebujących opieki medycznej i będą musieli być leczeni bezpiecznie i skutecznie, aby zminimalizować ryzyko dla nich, dla szerszej publiczności i dla personelu szpitala. Szpitale będą musiały znaleźć miejsce i możliwości leczenia ludzi, i to szybko.

Światowa Organizacja Zdrowia twierdzi, że zarządzanie epidemią wymaga partnerstwa z dostawcami usług, którzy mogą pomóc dostawcom opieki zdrowotnej, takim jak szpitale, zwiększyć potencjał – najlepiej partnerstwa, które zostały nawiązane z wyprzedzeniem. Oznacza to, że mogą oni zwrócić się do nich szybciej w przypadku katastrofy, a wszyscy wiedzą, czego się od nich oczekuje. W filmach katastroficznych widzimy, że przestrzenie publiczne są wykorzystywane jako tymczasowe placówki opieki zdrowotnej, gdy uderza epidemia – hale sportowe, centra społecznościowe i tym podobne – ale nie jest to idealne rozwiązanie dla pacjentów, ich rodzin ani personelu, który ich leczy.

Więc co jeszcze zadziała? Oczywiste jest, że budowa dodatkowych szpitali lub dodatkowych przestrzeni klinicznych z cegieł i zaprawy nie wchodzi w grę – więc co można zrobić? Organizacje takie jak Q-bital Healthcare Solutions współpracować z organizacjami opieki zdrowotnej, aby stworzyć dodatkową pojemność, która jest tymczasowa, ale znacznie bardziej solidna i absolutnie klinicznie prawidłowa. Środowiska nie są tymczasowe, ale mogą być tymczasowo używane.

W przypadku epidemii jednostki można szybko rozmieścić w celu wsparcia obszarów, które mają problemy ze sprostaniem zwiększonemu zapotrzebowaniu, lub tam, gdzie przestrzeń w jednym szpitalu została zarekwirowana w celu utworzenia „centrum” leczenia i powstrzymania epidemii, można je wykorzystać do stworzenia bardziej długoterminowego „zapasu” w innych lokalizacjach w celu uzupełnienia niedoborów – na przykład w przypadku pacjentów dializowanych.

W obu przypadkach pacjentów można przenieść do mobilnego rozwiązania – czy to kliniki, oddziału czy sali operacyjnej. Lub jeśli wymagana jest dodatkowa lub szybsza wymiana sterylnego sprzętu, aby sprostać zwiększonemu zapotrzebowaniu, mobilna centralna jednostka sterylizacyjna może pomóc w wypełnieniu luki.

Mobilne jednostki tworzą przestrzenie, które w razie potrzeby mogą być całkowicie oddzielone od szpitala, tworząc „oazę” kontroli zakażeń lub mogą być używane do testowania, segregacji lub wspierania „chodzących rannych” w klinikach i oddziałach. Mogą być używane jako dodatkowa przestrzeń oddziału lub nawet, w razie potrzeby, jako obszar socjalny dla personelu, który może musieć pozostać na miejscu przez dłuższy czas bez wychodzenia do domu. Mogą być również używane jako dodatkowa i samodzielna przestrzeń kostnicy, minimalizując ryzyko zakażenia krzyżowego.

W obliczu coraz większego prawdopodobieństwa wystąpienia pandemii niezwykle ważne jest, aby placówki opieki zdrowotnej na całym świecie, niezależnie od tego, czy znajdują się w pierwszej trzynastce najlepiej przygotowanych krajów, czy nie, dokładnie przeanalizowały, jak ich infrastruktura poradziłaby sobie, gdyby została narażona na poważne obciążenie.